|
Menu
objaśnienie
Ostatnia aktualizacja:
2012-01-25
|
Kultura
.
.Niezwykle
trudno jest w obiektywny sposób przedstawić pracę licznych społeczników,
nauczycieli i księży działających na niwie kultury w społeczności
kębłowskiej na przestrzeni dziesiątków lat. W jaki sposób zachować dla
potomności pamięć o tych, którzy brali czynny udział w przedstawieniach
teatralnych, jasełkach, capstrzykach, akademiach... Tych wszystkich,
którzy znajdowali radość w dawaniu radości innym i obok swoich codziennych
obowiązków znajdowali czas i chęci do pracy społecznej. Po ustaniu
działań wojennych i powstańczych, a więc po odzyskaniu wolności w
1919 roku powstawały organizacje społeczne i zrzeszenia przykościelne,
dzięki którym wznowiony został amatorski ruch teatralny. Ważnym ośrodkiem
krzewienia oświaty i kultury polskiej stała się szkoła. W pamięci zbiorowej
mieszkańców Kębłowa przechowały się z tych najdawniejszych czasów
niektóre nazwiska animatorów i aktorów wydarzeń kulturalnych : Kazimierz
Wawrzynkiewicz - krawiec , Józef Klaus - kierownik szkoły, ks. Hilary
Kokociński, ks. Franciszek Harwaczyński, Franciszek Walkowiak, Stanisław
Zboralski - organista, Drzewiński - nauczyciel, Stanisław Jaskólski
- nauczyciel, Cecylia Sofczyńska, Stanisław Wieczorek, Agnieszka
Pukacka, Tekla Kołodziejczyk, Klotylda Makowiak, Jadwiga i Józef
Kotlarscy. Pan Kazimierz Wawrzynkiewicz był członkiem zespołu teatralnego
przy Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej, reżyserował i
grał w "Św. Genowefie", "Gwieździe Syberii". Franciszek Walkowiak,
jako członek zespołu przy Katolickim Towarzystwie Robotników Polskich,
wystąpił w "Marnotrawnym synu" i "Pałce Madeja". Przedstawienia teatralne
wystawiało również Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" i tutaj p. Walkowiak
grał w "Grubych rybach", "Dziesiątym pawilonie" i innych. W latach dwudziestych
wiele przedstawień reżyserował p. Józef Klaus, a w latach późniejszych
również nauczyciele: Stanisław Jaskólski i Julian Brambor. Ruch teatralny
wyrastał z potrzeb środowiska, a aktorami byli mieszkańcy wsi. Do pracy
w przedstawieniach angażowano się chętnie, niekiedy aktorami były małżeństwa
i ich dzieci.
 |
W przedstawieniu reżyserowanym
przez nauczyciela - Stanisława Jaskólskiego (stoi w garniturze po stronie
lewej ) mieszkańcy Kębłowa pozują do zdjęcia przed gościńcem p. Bajona.
(Narożnik ul. Stradyńskiej i ul. Nowej) Poszczególne organizacje rywalizowały
między sobą o to, aby wykazać się w działalności kulturalnej na rzecz swojego
środowiska. Rocznie wystawiane były 2-3 spektakle teatralne. Wychodząc
naprzeciw potrzebom społecznym mieszkańców, ks. Hilary Kokociński podjął
starania o wybudowanie odpowiedniego, dostatecznie przestronnego pomieszczenia,
dla potrzeb społeczno - kulturalnych. |
Ks. Kokociński przeznaczył
na ten ogólnospołeczny cel teren przy probostwie, na którym w latach 1928
- 1930 wybudowany został Dom Katolicki, potocznie nazywany "salką". Pieniądze
na zakup materiałów do budowy całego dużego obiektu pochodziły z
gospodarstwa rolnego przy probostwie, a prace budowlane i wykończeniowe
były czynem społecznym parafian. Budynek składał się z sali
widowiskowej ze sceną, kulisami, magazynami i przestronnego mieszkania
dla organisty. Młodzież żeńska przygotowała przedstawienie wystawione w
salce parafialnej, w środku ks. Jany (rok 1933) |
 |
Zespoły teatralne istniały prawie
w każdej wsi powiatu wolsztyńskiego. Dzięki wzajemnej wymianie przedstawień
praca wielu zespołów podziwiana była przez okoliczne wioski, co przyczyniało
się do poszerzenia oglądanego repertuaru.
Stroje, rekwizyty i scenografia
były proste, wykonywane samodzielnie przez aktorów lub miejscowych rzemieślników.
Na sali odbywały się wszystkie
imprezy kulturalne, zabawy taneczne i zebrania wiejskie. Salka służyła
także jako miejsce odpoczynku dla pątników z pieszych pielgrzymek,
idących z Chobienic, Siedlca, Obry do Sanktuarium Maryjnego w Wieleniu
Zaobrzańskim.W latach 1939 - 1945, tj. w okresie II Wojny Światowej,
zamarło życie kulturalne w Kębłowie, a w salce parafialnej okupant urządził
kurnik.
Opracowała: Eugenia
Świetlińska
.
Rok 1945 przyniósł zmiany.
Czasy jakie nastały po II Wojnie Światowej nie sprzyjały odrodzeniu się
przedwojennych organizacji społecznych, kościelnych, bądź stowarzyszeń.
W szkole zatrudnieni zostali nowi nauczyciele : Jan Lorenz, Wiesława Drzewińska,
Seweryna Royowa i inni. Główną animatorką życia kulturalnego w powojennym
Kębłowie była Wiesława Drzewińska (Foto) Nauczycielka języka polskiego. |
 |
Do osób czynnie angażujących
się w życie kulturalne należeli : Anna Pukacka, Ludomiła i Zefiryn Kotlarscy,
Helena Bajon, Teresa Maj, Pelagia Matykowska, Jadwiga Pukacka, Jarosława
Jankowiak, Teresa Zboralska, Maria Kluj, Janina Żygalska, Maria Rogozińska,
Małgorzata Kotlarska, Kazimiera Żygalska, Jadwiga Kotlarska (Pukacka),
Bożena Dokowicz, Wiktor Walkowiak, Marian Mrozek, Hilary Kotlarski,
Remigiusz Radzimski, Błażej Kotlarski, Jerzy Wdowiak, Edmund Rogoziński
i wielu, wielu innych.
Przedstawienie teatralne
pt. "Święta Agnieszka" - rok 1956 Reżyserowała nauczycielka - p. Royowa
|
Na zdjęciu aktorzy grający
w przedstawieniu pt. "Zemsta Cygana" wystawionego 12.05.1957 r.
|
Doroczne święto rolników - Dożynki
, obchodzone było uroczyście. W festynie i korowodzie brała udział cała
społeczność. Na zdjęciu powyżej członkowie chóru uświetniający część artystyczną
Dożynek 1958 roku w Kębłowie pod kierunkiem artystycznym Wiesławy Drzewińskiej
(pierwsza z prawej ) Pod koniec lat 60-tych zamieszkał w Kębłowie p.Kazimierz
Kotlarski - rolnik i zdun z duszą artysty, który włączył się w nurt
społeczno - kulturalny wsi.
Na zdjęciu Kazimierz Kotlarski
i Małgorzata Kotlarska w czasie próby nad przedstawieniem. Kazimierz
Kotlarski wyreżyserował w 1968 roku jednoaktówkę pt. "Jezioro ślad wygładza".
Na drugą część spektaklu składał się program kabaretowy. Spektakl ten cieszył
się dużym
Na zdjęciu scena z przedstawienia
pt. "Jezioro ślad wygładza". Spektakl cieszył się dużym zainteresowaniem
ze strony społeczeństwa
Część grupy młodzieży biorącej
udział w spektaklu wystawionym w 1968 roku przez Kazimierza Kotlarskiego.Z
upływem lat salka parafialna nie wystarczała na potrzeby wsi, dlatego pilną
sprawą stała się budowa większego obiektu, w którym skupiałoby się życie
społeczno-kulturalne. Formalnie rozpoczęto realizowanie dawno podjętej
decyzji od powołania w dniu 7 lutego 1969 roku na zebraniu wiejskim Komitetu
Budowy Domu Kultury. W składzie komitetu znalazło się 27 mieszkańców Kębłowa,
spośród których wybrano czteroosobowe prezydium w składzie: Stanisław
Rogoziński, Tadeusz Jankowiak, Benon Hełmiński i Szczepan Kotlarski. Ogłoszono
zbiórkę pieniędzy od mieszkańców Kębłowa w wysokości 300 do 400 zł na rok
od rodziny. W ten sposób udało się zgromadzić 110.000 zł. Ponadto spółka
leśna przekazała na rzecz komitetu 118.000 zł. Za drewno z wyrębu topoli
wiejskich uzyskano 38.000 zł. Razem zebrano 266.000 zł.Czyniono usilne
starania o zbudowanie Domu Kultury na dzisiejszym parkingu, niestety nie
udało się ówczesnym władzom powiatowym wykupić działek od prywatnych właścicieli.
W roku 1971 zamówiono w Warszawie dokumentację dotyczącą budoway domu kultury.
W latach 1971 do 1972 zebrano kolejne 187.000zł. Dom Kultury zaistniał
dzięki czynnemu zaangażowaniu całej społeczności kębłowskiej. W owym czasie
zaistniał korzystny fakt, który poprawił niespodziewanie bazę lokalową
dla działalności kulturalno - oświatowej w Kębłowie. W wyniku reformy administracji
kraju w 1972 roku uległa likwidacji Gromadzka Rada Narodowa mająca swą
siedzibę w okresie 1.01.1954 do 31.12.1972 w budynku zbudowanym po I-szej
Wojnie Światowej dla potrzeb Straży Granicznej (Placówka w Kębłowie).
Strażnicy Placówki w Kębłowie
przed budynkiem obecnego Domu KulturyMieszkańcy Kębłowa wywarli skuteczny
nacisk na ówczesne władze powiatowe, które zgodziły się przeznaczyć dotychczasowy
budynek administracji państwowej na Dom Kultury. Już jesienią 1972 roku
do pomieszczeń opuszczanych przez GRN wprowadzili się ze swoimi instrumentami
muzycznymi oraz sprzętem nagłaśniającym członkowie zespołu muzycznego "Błękitni"
powstałym na fali fascynacji nowym nurtem muzycznym, tj. muzyką big-beatową.
Nareszcie było odpowiednie miejsce do przeprowadzania prób zespołu. Zespół
muzyczny "Bękitni" prawie przez całą dekadę lat siedemdziesiątych uświetniał
swoimi występami większość imprez organizowanych w Kębłowie i na
terenie gminy.
Zespół muzyczny "Błękitni" w
latach 1971/72, w najwcześniejszym składzie. Od lewej: Ireneusz Hełmiński
- gitara bas,
Krystyna Hełmińska (Flieger)
- wokal,
Zbigniew Ziomek - perkusja,
Bogdan Świetliński - gitara.Zespół
"Błękitni" zdobył I - miejsce w przeglądzie zespołów młodzieżowych
zorganizowanym w Siedlcu w 1974 roku. W dniu 15.01.1973 roku Dom
Kultury w Kębłowie rozpoczął swoją działalność i budynek zaczął tętnić
nowym życiem. Z inicjatywy zespołu "Błękitni" kierownictwo Domu Kultury
powierzone zostało p. Janinie Kotlarskiej.
Janina Kotlarska - pierwsza
kierowniczka Domu Kultury. Wybór okazał się trafny, bo to wówczas nadane
zostały kierunki działalności, ranga i poziom placówki.
Opracował: Bogdan Świetliński |
|
|
|
|
