Gdy w listopadzie 1918 roku zamilkły strzały I Wojny Światowej,  z wszystkich frontów wracali Wielkopolanie wcieleni do pruskiej armii. Trzy mocarstwa zaborcze poniosły klęskę. Polacy przeżywali euforię w Warszawie, Krakowie, Lublinie, bo odradzała się Polska, a Wielkopolanie przeżywali zawód.  Polska była wprawdzie blisko, ale  nie mogli jej zauważyć w zasięgu swojego wzroku, bo  rządy nadal sprawowali  Niemcy. Dziadek mój,  Franciszek Świetliński, wcielony był do pruskiej armii i walczył na froncie północno wschodnim, m.in. pod Rygą.  Po ustaniu walk wrócił do  rodzinnego Wielichowa. Spokojny wypoczynek w domu nie trwał długo, gdyż  w Poznaniu wybuchło powstanie, które w błyskawiczny sposób ogarnęło całą Wielkopolskę. więcej

Dudy przeżywają  swój prawdziwy renesans. Obecnie wielu muzyków sięga po dudy, wykorzystując ich brzmienie w nowy i ciekawy sposób.Dudy są instrumentem dętym, który wywodzi się z dalekiej Azji i od średniowiecza zdążył  podbić Europę. W zwycięskim  marszu przez nasz kontynent dudy dorobiły  się kilku zmian w wyglądzie i brzmieniu. Dla Szkotów muzyka na dudach stała się symbolem narodowym, podobnie zresztą jak dla Wielkoplan. Dudziarze są strażnikami tradycji. Grając dawną muzykę polską tworzą niepowtarzalny klimat, w którym przeszłość przeplata się z czasami współczesnymi. Muzykę ludową Wielkopolski charakteryzuje taneczność i bardzo szybkie tempo, a śpiewaków - niskie pozycje głosowe. więcej

Od trzech lat  przy Gimnazjum w Kębłowie  działa  Młodzieżowa Kapituła Odznaki "Niezawodny" .  Dotychczas przyznano 15 odznak, z których 11 otrzymali uczniowie, a 4 nauczyciele.  W październiku 2004 wyróżnienie to otrzymał  burmistrz Wolsztyna Andrzej Rogozinski.  Po raz pierwszy odznaczenie to przyznano osobie  spoza społeczności szkolnej. 
 
Bogdan Świetliński
 

Słownik gwary Zachodniej Wielkopolski  - Kębłowo. 

KLIKNIJ

Opracowała Eugenia Świetlińska

Promowanie naszego powiatu na Polagrze było bardzo udane. Licznie odwiedzający wolsztyńskie stoisko zachwyceni byli jego barwnym wystrojem, regionalnymi potrawami i oprawą artystyczną. Szczególnie pięknie zaprezentował się  Zespół Pieśni i Tańca "Kębłowo". 

Opracował: Bogdan Świetliński

Na Powiach w Kębłowie ks. kanonik Stanisław Woźnicki poświęcił  w niedzielę, 20.06.2004 r., kapliczkę z figura św. Benona z Miśni. Św. Benon  jest orędownikiem chorych, rybaków i zwierząt domowych, jest patronem Miśni, Monachium, Bawarii oraz odbiera szczególną cześć w archidiecezji poznańskiej.  Ikonografia przedstawia go z rybą i kluczem. Poprzednia kapliczka  św. Benona stała od XIX wieku  tym samym miejscu, ale zniszczyli ją hitlerowcy w czasie II Wojny Światowej.  Śladem po pierwotnym istnieniu kapliczki są  trzy dorodne dęby. Do ponownego postawienia kapliczki przyczynili się członkowie Rady Parafialnej, a w szczególności Henryk Dąbrowski,  Mieczysław Grelak i Franciszek Matykowski. 

Opracował : Bogdan Świetliński

Zbliżając się do Kębłowa od strony Widzimia Starego  już z daleka na horyzoncie widoczny jest  drewniany kościółek p.w. św. Wawrzyńca którego historia jest bardzo ciekawa, choć mało znana.  W średniowieczu Kębłowo było lokalnym ośrodkiem administracyjnym, handlowym i religijnym. Interesującym jest twierdzenie znawcy kościoła w Wielkopolsce - ks. Józefa Nowackiego, że najstarszą chrześcijańską świątynią w naszej okolicy jest kościół p.w. św. Wawrzyńca w Kębłowie oraz to, że pierwszy kościół na tym miejscu mógł już istnieć w XI wieku. Wywód ks. Nowackiego jest zgodny z przekazem ustnym mieszkańców według którego "ten najstarszy Kębłów to był tam, w górkach pobudowany". Przekaz ustny, który przetrwał wieki, był możliwy tylko dzięki ciągłości osadniczej. Na przełomie wieku XVIII i XIX w  górkach tj. w bliskim sąsiedztwie kościółka św. Wawrzyńca osiedliło się 40 płócienników, którzy jednak w krótkim czasie  Kębłowo opuścili. W roku 1823 wokół kościółka założony został cmentarz grzebalny, przewidziany dla całej rozległej parafii, do której w XIX wieku należały Kębłowo, Widzim Stary, Widzim Nowy, Wroniawy, Solec, Solec Nowy, Stradyń, Świętno, Niałek Mały, Krzyż i Rudno. Na przestrzeni wieków drewniana świątynia przechodziła wiele remontów. Na chorągiewce na kościółku znajdują się daty: 1587 oraz 1883, które są datami remontów, prawdopodobnie dachu. 

Pomimo wielu napraw kościółek podupadał i dozór kościelny postanowił go po prostu rozebrać, czemu stanowczo sprzeciwiła się władza kościelna, pisząc 10 listopada 1865 r.: "Konsystorz nie może pozwolić na rozebranie i pozostawia gorliwości parafian miejscowych obmyślenie środków, aby zabezpieczyć trwałość starożytnej tej i miłej ludowi pobożnemu świątyni". Kościółka zatem nie rozebrano - jak pisał ks. Szczeblowski - i w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku przeprowadzono remont generalny, zakładając nową posadzkę, ustawiając boczne ołtarze, odnawiając główny ołtarz i w ogóle restaurując całe wnętrze. Dnia 14.X.1888 r. ten zabytkowy obiekt sakralny został oddany wiernym z powrotem do użytku. W latach 1945 - 46 naprawiono w tym kościółku prawie zupełnie zniszczone organy, a w 1947 r. przełożono i uzupełniono dach na kościele. 
Urządzenia  wewnętrzne tego kościółka wciągnięte zostały 2.08.1955 roku do kartoteki zabytków ruchomych województwa poznańskiego. Obiektami tymi są:
1. Barokowy ołtarz główny z II połowy XVII wieku.
2. Ołtarzowy olejny obraz na płótnie w polu głównym wymienionego wyżej ołtarza; przedstawia on postać św. Rocha.
3. Obraz olejny na płótnie w zwieńczeniu głównego ołtarza, przedstawiający postać św. Wawrzyńca.
4. Rzeźbiony w drewnie, polichromowany krucyfiks barokowy z XVIII wieku umieszczony na belce tęczowej, przedstawiający Chrystusa z głową pochyloną na prawy bok i lekkim zwisem całego ciała.
Jeszcze w latach siedemdziesiątych XX wieku w  kościółku odprawiane były kilka razy do roku  msze św., grano wówczas na zabytkowych organach tego kościoła.
Obecnie kościółek znajduje się w bardzo złym stanie technicznym. Dokonywana jest  inwentaryzacja kościółka i czynione są próby pozyskania środków finansowych na ratowanie zabytku, który przetrwał liczne zawirowania historii, lecz nie oparł się działaniu czasu.

Opracowanie: Eugenia Świetlińska
Andrzej Jęczmionka
 

Ród Jeleni Niałków z Kębłowa   autor : Krzysztof Benyskiewicz
Praca wydana przez Wydawnictwo Historyczne Poznań - Wrocław 2002Proces odbudowy polskiej państwowości na przełomie XIII i XIV wieku stanowi, ze względu na swój przebieg, jeden z bardziej interesujących okresów w dziejach Polski średniowiecznej. [ ...]W zagmatwanej sytuacji na arenie politycznej pojawili się główni bohaterowie niniejszej pracy - przedstawiciele rodu Jeleni. Za sprawą bałamutnych przekazów  źródłowych "Rocznika świętokrzyskiego" stali się oni w historiografii zdrajcami sprawy polskiej, za pieniądze gotowymi sprzeniewierzyć się ideałom nie tylko rycerskim, ale i narodowym. [...]Rodzina Mikołaja z Kębłowa, z racji przeszłości swego przywódcy, jego dawnych związków z Czechami, w świetle niepokojącej sytuacji zewnętrznej mogła wzbudzać nieufność królewską.