Z okazji dożynek widzieliśmy wiele maszyn używanych obecnie w rolnictwie. Dzisiaj przedstawiam kilka zdjęć z czasów, kiedy większość prac na polu wykonywana była ręcznie, a praca była ciężka i znojna. Z szacunkiem i troską odnoszono się do tego co nazywamy płodami rolnymi. Starzy ludzie mawiali, że gdy nadepnie się okruszek chleba, to w niebie z tego powodu jest trzask.
Żniwa robiło się ręcznie. Zboże koszono kosami, wiązano powrósłami w snopy, a snopy stawiano w mendele (kopy) aby ziarno wyschło. Ściernisko grabiono grabiami ręcznymi aby nie marnować żadnego kłosa zboża, a następnie przez pola przechodzili biedni ludzie i znalezione kłosy zbierali do woreczków. Ludzie biedniejsi młócili zboże klepaczkami na polu, natomiast rolnicy zasobniejsi zwozili zboże do stodół i młócili je cepami w miarę potrzeby. Obecnie cepy można zobaczyć już tylko w skansenie.
Zmartwieniem dla rolników była nieodpowiednia pogoda. Gdy była susza, ziarno wyrastało małe, zbyt wcześnie zasychało. Gdy w czasie żniw zbyt długo padało, to zboże porastało w mendelach i zanieczyszczone było pleśniami.
W pamięci zachowałam wspomnienie z wykopków, kiedy byłam małą dziewczynką. Otóż na polu moich dziadków "na mlyczorza", babcia z czterema starszymi kobietami po kolanach dziabkami kopały pyrki. Każda kobieta miała wiklinowy koszyk do którego zbierała wykopane pyry i który ciągnęła za sobą. Gdy kosz był pełny, to dziadek pyry wysypywał na wóz. W Kębłowie pyrki przechowywało się w sklepach (piwnicach) lub w kopcach.
Przejeżdżając przez wieś warto wspomnieć tych, którzy produkują dla nas żywność, bo pomimo wielu udogodnień w uprawie ziemi i przetwarzaniu płodów rolnych, ta praca nadal nie jest łatwa.
Tekst: Eugenia Świetlińska
Foto: archiwum własne
Wolsztyn, 29.08.2009
| 
