Michał Matysik

 Dzisiaj chciałabym zaprezentować życiorys Michała Matysika z Kolonii w Kębłowie, którego znałam, wiedziałam że jest światłym człowiekiem i ma bogaty życiorys. Dzisiaj już wiem, że moja wiedza o Michale Matysiku była powierzchowna. Materiały do poniższego artykułu otrzyamałam od Leona Matysika - syna i Rafała Gruszki - wnuka Michała Matysika.

Zachował się życiorys, który Michał Matysik napisał w 1938 roku:
„Urodziłem się 25.09.1899 roku w Kębłowie pow. Wolsztyn. Moimi rodzicami byli Karol Matysik i Teofila z domu Kotlarska. Jestem wyznania rzymsko – katolickiego i jestem żonaty. Od 6 do 14 roku życia uczęszczałem do szkoły powszechnej w Kębłowie. W 16 roku życia wyjechałem za pracą do Niemiec. W czerwcu 1917 roku powołany zostałem do wojska niemieckiego i służyłem w 36.p.p. W Halle a/S. Po podstawowym wyszkoleniu zostałem wysłany na front francuski, gdzie walczyłem do końca wojny. W grudniu 1918 roku zostałem urlopowany i wróciłem do domu rodzinnego w Kębłowie.
Dnia 5.01.1919 roku wstąpiłem ochotniczo do organizującego się oddziału powstańczego w Kębłowie, którego dowódcą był Bronisław Kotlarski i Maksymilian Marcinowski z Kębłowa. Z oddziałem tym brałem czynny udział w walkach pod Wolsztynem, Kębłowem i Kopanicą. Również brałem udział w wypadach na Świętno i okoliczne miejscowości – 18.01.1919 roku przydzielony zostałem do formującej się 11. komp. w Wolsztynie, której dowódcą był por. Ekert. Z kompanią tą brałem ponownie udział czynny w walkach o Kopanicę. Następnie wysłany z tą kompanią koleją do Nowego Tomyśla, później pod Trzciel, gdzie brałem także czynny udział w walkach. Później przydzielony do 6. kompanii (dowódcą por. Talarczyk), z którą brałem udział w walkach pod Komorówkiem, Zembowcem i Rudnicą. W marcu 1919 roku odkomenderowany zostałem na kurs telefonistów w Poznaniu, a po ukończeniu przydzielony zostałem do sztabu 2 pułku Strzelców Wielkopolskich w Pniewach, gdzie objąłem centralę poczty.
Dnia 09.09.1919 roku wysłany zostałem z 2 pułkiem Strzelców Wielkopolskich z Kościana na front bolszewicki, gdzie brałem czynny udział w walkach pod Połockiem, nad Berezyną, pod Bobrujskiem, Paradzem, Stasiełkami oraz w odwrocie na Warszawę. Następnie brałem czynny udział w ofensywie pod Warszawą w kierunku Prus Wschodnich na linii Szczucin – Kolno. Z Brześcia Litewskiego brałem udział w kontrofensywie w kierunku Mińska Litewskiego. Po ukończeniu działań wojennych udałem się z formacją do garnizonu w Wrześni. W marcu 1921 roku przeniesiony zostałem do 3 baterii, 7 dywizji artylerii w Poznaniu, skąd zostałem zwolniony w listopadzie 1921 roku do domu rodzicielskiego w Kębłowie, powiat Wolsztyn, gdzie dotychczas zamieszkuję.
Michał Matysik”


Nie mniej interesujące są dalsze wydarzenia w życiu Michała Matysika, a sporządził je syn Michała - Leon Matysik, który od wielu lat mieszka w Zielonej Górze. 

Biografia Michała Matysika po 1921r.
• Po zwolnieniu w listopadzie 1921 r. z Wojska Polskiego w Poznaniu, na przełomie 1921-22 roku udaje się na Wileńszczyznę do powiatu Brasław i wstępuje do Policji Granicznej, gdzie pełni służbę na granicy polsko - łotewskiej.
• W 1924 r. po reorganizacji służb granicznych zostaje przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza(KOP). 
• Na początku 1926 r., po śmierci swego ojca Karola zwalnia się z KOP i wraca do Kębłowa. 
• Obejmuje gospodarstwo po swych rodzicach oraz z reformy rolnej na kredyt nabywa 4 ha. ziemi na tzw. Niwce. 
• W dniu 10 maja 1926 r. zawiera związek małżeński z Pelagią Kotlarską z Kębłowa.
• W tym samym roku wraz z innymi rolnikami zakłada Polskie Stronnictwo Ludowe „PIAST”, gdzie pełni funkcje w zarządzie tej partii. Partia ta istnieje do wybuchu II wojny światowej. Dokumenty i pieczęć tej partii przekazuje w 1971r. do Powiatowego Zarządu Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego w Wolsztynie.
• Wstępuje do Bractwa Kurkowego w Kębłowie oraz do Ochotniczej Straży Pożarnej.
• Zakłada w Kębłowie wspólnie z innymi rolnikami Kółko Rolnicze i bierze czynny udział w jego rozwoju. 
• Na swym gospodarstwie wraz z żoną prowadzi nowoczesną produkcje rolną i hodowlę bydła mlecznego, jest członkiem mleczarni w Wolsztynie. 
• W dniu 1sierpnia 1932 r. w czasie wykonywania prac żniwnych na Niwce oddalonej 4 km od gospodarstwa zastaje ich gwałtowna burza, gdzie od pioruna ponosi śmierć jego żona będąca w ciąży; sam zostaje odnaleziony przez przypadkowego rolnika, po kilku godzinach zostaje odwieziony do szpitala w Wolsztynie, gdzie uratowano mu życie. 
• Po wyjściu ze szpitala ponownie gospodarzy na swym gospodarstwie i włącza się do prac społecznych.
• Przez koligacje rodzinne powiększa areał swego gospodarstwa.
• W latach 1929-1936 buduje nowe zabudowania gospodarcze - oborę i stodołę.
• Po raz drugi zawiera związek małżeński z Marianną Waligórską z Kębłowa. 
• W 1937 r. wstępuje do Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich z lat1918-1919 w Poznaniu (Koło Wolsztyn). 
• W 1938 r. za udział w Powstaniu Wielkopolskim oraz za udział w wojnie z Bolszewikami i za Bitwę pod Warszawą, zostaje odznaczony „Medalem Niepodległości”. 
• Po wybuchu II Wojny Światowej prześladowany przez Niemców za dezercję z wojska niemieckiego w 1918 r.(nie powrócił do jednostki niemieckiej, a wstąpił do Powstania Wielkopolskiego). Przez okres wojny musiał co jakiś czas meldować się na Policji; był również zmuszony do obowiązkowych dostaw produktów rolnych na rzecz III Rzeszy. 
• W dniu 20 stycznia1945 r. na rozkaz władz niemieckich wraz z innymi rolnikami (wiadomo o 17-tu rolnikach. Przyp. E.Ś.) jest zmuszony do wywozu rodzin niemieckich w głąb Niemiec, przed nadciągającym frontem radzieckim. Mój ojciec wiózł swoim zaprzęgiem konnym rodzinę zawiadowcy stacji kolejowej z Kębłowa. 
• Po przyjeździe do Niemiec (jechali około 2 tygodnie), koło Hamburga zabrano mu wóz z końmi, a sam był zmuszony do pracy u „bauera”. 
• Po zakończeniu wojny nie wraca od razu do domu bojąc się represji ze strony władz radzieckich, z uwagi na udział w walkach przeciwko nim w 1920 r. 
• Do rodzinnego Kębłowa powraca w dniu 29 października1945 z Niemiec przez Punkt Urzędu Repatriacyjnego w Szczecinie gdzie zarejestrowany jest po nr 53767. 
• Po przybyciu do Kębłowa i zarejestrowaniu swego powrotu zaopiekował się nim Urząd Bezpieczeństwa w Wolsztynie, zarzucając że nie powrócił do kraju po zakończeniu wojny lecz pozostał i przeszedł przeszkolenie szpiegowskie na rzecz Wielkiej Brytanii, oraz że w roku 1920 walczył przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Zarzucano mu również służbę w KOP. Na porządku dziennym były wtedy częste rewizje i przeszukania mieszkania pod różnym pozorem. Represje te trwały to 1956 r. 
• W latach powojennych ciężko pracował na gospodarstwie; brak było bydła, koni i sprzętu, a ziemia częściowo porzucona leżała odłogiem. 
• Na początku lat 1950 karany przez Kolegium Orzekające w Wolsztynie za nie wywiązywanie się z obowiązkowych dostaw zbóż. 
• Nie uległ namowom i naciskom na kolektywizację wsi. 
• Ponownie jako Powstaniec Wielkopolski wstępuje do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (Koło w Wolsztynie) jako członek. 
• Po 1956 r. wstępuje do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (ZSL) w Wolsztynie. 
• Dnia 11 listopada 1971 r. zostaje odznaczony „Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym”. 
• Gospodarstwo swe przekazuje synowi Stanisławowi (Ojcu przyznano rentę socjalną). 
• Dnia 24 czerwca1972 r. zostaje mianowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego. 
• Dnia 16 grudnia 1976 r. zostaje odznaczony „Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski”. 
• W dniu 2 czerwca1982 r. wraz z żoną Marianną otrzymuje „Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie”. Wychowali dziesięcioro dzieci, siedem córek i trzech synów. 
• Zmarł 15 grudnia 1983 r. w szpitalu w Wolsztynie. Został pochowany na cmentarzu w Kębłowie. 
Na podstawie posiadanych dokumentów opracował
Leon Matysik, syn Michała
Tutaj jakikolwiek komentarz jest zbędny, wystarczy pochylić głowę.
Cześć jego pamięci !

Eugenia Świetlińska 
Wolsztyn, 13.11.2008

Michał Matysik w mundurze policji granicznej rok 1923	Kębłowo w latach II wojny światowej	Michał Matysik rok 1923
Dyplom	Orkiestra Ziomków. Od lewej Henryk May, Michał Matysik, Ziomek senior i jego syn. Foto 1.09.1956	Michał Matysik w czapce powstańczej (z treflem)