Tradycyjne stroje ludowe w Kębłowie w XIX i na początku XX wieku stopniowo były wypierane przez odzież tzw. miejską. Na fotografiach weselnych z lat 20-tych i 30-tych XX wieku uwiecznione są kobiety w tiulowych czepcach zakładanych na szczególnie uroczyste okazje.
Ubiory tradycyjne noszone były w Kębłowie jeszcze w latach 70-tych XX wieku. Artykuł zilustrowałam fotografiami, które pozwalają prześledzić jak w XX wieku zmieniały się ubiory we wsi położonej na zachodnich krańcach Wielkopolski.
W miesiącach zimowych dominowały ubiory w kolorach ciemnych, głównie w kolorze czarnym i brązowym, natomiast w miesiącach letnich dominowały ubiory wielobarwne.
Na płócienne koszule kobiety zakładały kaftany z długimi lub krótkimi bufiastymi rękawami zebranymi w mankiet lub zwężonymi u nadgarstka. Kaftany były dopasowane w talii, zapinane z przodu na guziki lub haftki i miały zakładki lub falbanki symetrycznie rozłożone po obu stronach zapięcia.
Zimą na kaftany kobiety zakładały kabotki, jaki lub swetry z owczej wełny. Kabotki długością zakrywały całe plecy i zapinane były najczęściej na dwa rzędy guzików. Wiele kobiet nosiło kabotki dopasowane do figury lub z baskinkami z tyłu, jednak większość kobiet nosiła kabotki dość luźne, które robiły wrażenie uniwersalnych. W chłodne lub deszczowe dni na plecy narzucane były duże, grube, podobne do koców, wełniane chusty z frędzlami, składane po przekątnej.
Spódnice noszono długie do kostek, suto marszczone z tyłu. U dołu spódnicy były odszyte 2 - 3 zakładki lub naszyte błyszczące tasiemki. Pod spódnicą kobiety nosiły po 3 - 4 halki, które były z tyłu marszczone, były krochmalone i starannie prasowane. Zimą noszone były halki wełniane dziergane na drutach.
Na spódnicę kobiety zakładały fartuch płócienny, atłasowy lub tiulowy. Najczęściej był on szeroki z szeroką falbaną u dołu ale noszone były także fartuchy (zapaski) wąskie z naszytymi u dołu barwnymi wstążkami lub zaszewkami (zagiyntkami). Do pracy w polu kobiety zakładały ciemny fartuch nazywany mojdą.
W zimie i w porach chłodnych na nogach noszono pończochy bądź skarpety dziergane (sztrykowane) z wełny. W Kębłowie wełnę pozyskiwano z owiec wrzosówek, które doskonale nadawały się do hodowania na podmokłych terenach nad rzeką Obrą.
Na głowy kobiety zakładały kaszmirowe chustki z frędzlami. Niektóre kobiety nosiły chustki jednobarwne w kolorach jasnych, wśród których dominował kolor beżowy. Zimą na głowę zakładane były ciepłe chusty w ciemnych kolorach, często były one pluszowe z frędzlami.
Włosy czesane były z przedziałkiem po środku głowy, plecione najczęściej w jeden warkocz upinany w kok.
Zmiany następowały także w ludowych strojach męskich. Na uroczyste okazje mężczyźni nosili czarne spodnie, białe koszule, kamizelki w ciemnych kolorach nazywane „westkami" i marynarki lub jaki. Na nogach noszono buty z cholewami w które wkładano spodnie. Buty z cholewami stopniowo wypierane były przez sznurowane, wysokie do kostek trzewiki. Na głowach noszono kapelusze i maciejówki. W zimie noszone były kożuchy zwane baranicami.
Do pracy w obejściu i na polu najczęściej noszone były pantofle i kufle, a było to obuwie ze skórzanymi wierzchami i drewnianymi spodami. Pantofle były bez zapiętków, natomiast kufle miały wysokie, sznurowane wierzchy. Kufle założone na wełniane skarpety były bardzo ciepłym obuwiem, doskonałym także na zimowe ślizgawki.
Więcej starych fotografii znajdziecie Państwo w Galerii w dziale „Oni tu byli przed nami..." .

Opracowała: Eugenia Świetlińska - Pięta

Wolsztyn, 4 listopada 2008

Barbara (Bośka) Nowak w 1974 roku	Babka Stefanii Kotlarskiej	Kobieta w stroju tradycyjnym
Wesele w rodzinie Pusiaków	Dwie starsze kobiety w tradycyjnych strojach	Wesele Marii i Leona Mikołajewiczów
Wesele Tekli i Wacława Kotlarskich	Procesja w Kębłowie w latach 30stych XX wieku	50-lecia pożycia małżeńskiego Państwa Żygalskich